Τον χειμώνα του 2013 βρέθηκα άνεργος, όντας στο εξωτερικό. Σκεπτόμενος αισιόδοξα ως προς την ανεύρεση της επόμενης επαγγελματικής στέγης, αποφάσισα να ξεκουραστώ για λίγο διάστημα. Το χρειαζόμουν, έπειτα από αρκετά χρόνια δοκιμασίας, σπουδών, νέας γλώσσας και περιβάλλοντος. “Ενδείκνυται ένα ταξίδι”, είπα μέσα μου και Continue reading “Journey to Northern Greece”
Έτοιμος. Για την ακρίβεια σχεδόν έτοιμος. Τελευταίες ώρες πια σ’αυτό το σπίτι.
–“Πότε πέρασαν τρία χρόνια…”, συλλογιέται. Επιχειρεί να μετρήσει πόσα σπίτια έχει αλλάξει μέχρι τώρα. Ίσως περισσότερα από είκοσι.
Δεν είναι σίγουρος τι είναι αυτό που τον κάνει να αποχωρίζεται αδιάκοπα. Όχι, δεν βαριέται- άλλωστε κάθε τόπος δεν είναι αρκετός ούτε για μια ολόκληρη ζωή. Και όχι τόσο ο τόπος όσο οι άνθρωποι.
Είναι μερικές φορές σαν να προκαλεί τον εαυτό του. Σαν να λέει: “Καλά ήταν αλλά μπορείς και καλυτέρα. Πάμε πάλι…” Άλλωστε οι πρώτες οι φορές, οι δύσκολες, πέρασαν. Πλέον ξέρει τις συμβουλές, τις λύπες, τις ελάχιστες πραγματικές ευχές. Κάθε φορά σιγοψιθυρίζει: “Η ζωή μου είναι ταξίδι ή ταξίδι είν’ η ζωή μου;”
Ψάχνει να βρει την κιμωλία που του χάρισε κάποτε ο πατέρας του. “Εδώ γιε μου, εδώ, βάλε το σημάδι σου στο παντοτινό σου σπίτι!” Πού να ’ξερε ο καημένος ο γέρος του ότι οι λέξεις «για πάντα» ήταν οι μοναδικές που έκαναν τον γιο του ν’ ανατριχιάζει. Συνεχίζει να ψαχουλεύει μέσα στις τσέπες του και ξάφνου μειδιάζει. “Εδώ είσαι! Είπα και γω, λες να σε ’χασα; Οι παραδόσεις, αυτές τουλάχιστον, πρέπει να μένουν!”
Όλα είναι έτοιμα. Κατεβαίνει από τη μηχανή, στέκει στην πόρτα…Χαμογελά.
Είναι τόσες οι φωνές που δεν ξέρω ποια πρέπει ν’ ακούσω
φωνές εσωτερικές που με απροσανατολίζουν,
μα όλες συμφωνούν με τον χρόνο που μένει.
Τι ωραία θα ήταν να ’χαμε δυο και τρεις ζωές!
Τόσο λίγος καιρός τα παθήματα να μας γίνουν μαθήματα…
***
Γυρνάς και σκέφτεσαι το χθες,
πηγαίνεις πίσω ως όταν ήσουν παιδί
εικόνες πολλές, μα καταλήγεις στο τώρα τόσο γρήγορα που αναρωτιέσαι
ήταν πράγματι λίγα ή μήπως ασήμαντα όλα εκείνα που έζησες;
***
Ίσως πρέπει να τα διηγείσαι στους γύρω σου
μόνο έτσι θα μείνουν στις μνήμες σας,
μόνο έτσι θα αυξήσεις τον χρόνο όταν θα αναπολείς.
***
Κι αν εκείνοι ξεχάσουν;
Πιάσε το μολύβι και τράβα μια γραμμή.
***
Πάμε…
Γυρίζω εκεί όπου μεγάλωσα·
πάνε χρόνια αρκετά σαν αντίκρισα τούτη τη γη.
Οι συνθήκες τα έφεραν έτσι που στο τέλος αποφάσισα
άλλους τόπους και μέρη να αποσκοπώ να γνωρίσω.
Τα πρόσωπα που ήξερα πλέον δεν υπάρχουν
Εκείνοι που μεγάλωσα ζουν- αν ζουν- πια μακριά.
Περπατώ προς το σπίτι κρατώντας τη βαλίτσα
την ίδια που γέμισα ρούχα την πρώτη φορά.
Περπατώ και αντικρίζω παιδιά να γελάνε,
μητέρες περήφανες για τις σκανταλιές των μικρών τους.
Προσπαθώ να καταλάβω ποια γλώσσα μιλάνε, μα δεν τα καταφέρνω.
Τι πειράζει? Η ομορφιά ειν’ αυτή που θα μείνει για πάντα…
Dordrecht (2012)
Πάνε πολλά χρόνια από την τελευταία φορά. Πρέπει να ‘ταν πέντε χρονών, ακουμπισμένος στους ώμους του πατέρα του, χάζευε από ψηλά τη θέα της θάλασσας. Το μονοπάτι δεν υπήρχε τότε, μόνο κάτι βοσκοί είχαν βαλθεί να ανακαλύψουν τι βρίσκεται πίσω από το φαράγγι. Το φαράγγι του Άγιου…
Σιγοψιθύριζες και άκουγες τη φωνή σου να διαχέεται, να αντιλαλεί στο κάποτε υποθαλάσσιο περιβάλλον. Θυμάται τα αστέρια, δεν είχε ξαναδεί ποτέ του τόσο γεμάτο ουρανό με φωσφορίζοντα ¨λαμπάκια¨, όπως τα αποκαλούσε τότε. Και δίπλα, ο θείος του, να του διηγείται ιστορίες για θεούς και τιτανομαχίες.
Πάνε πολλά χρόνια… Τώρα φτάνει μόνος του να δει τη θάλασσα που ξεπροβάλλει στο βάθος… Το μονοπάτι, στρωμμένο πλέον, τον βοήθα να τη φτάσει. Ο ήλιος έχει σχεδόν πέσει, ακουμπάει το παγκάκι με τη γερασμένη ελιά, βλέπει το ξωκκλήσι στο αριστερό του χέρι, τον ξύλινο σταυρό, τα γράμματα στους τοίχους. Αισθάνεται την άμμο στα πόδια του. Ακούει φωνές, ακούει τον ξαδέρφό του να τον καλεί να παίξουνε στη θάλασσα, βλέπει ανθρώπους, τον θείο και τον πατέρα του να παίζουνε πρέφα, του έρχονται μυρωδιές, οσμίζεται το φαγητό που ετοιμάζει η μάνα του, κοιτάζει ψηλά τα αστέρια, τα αστέρια και οι αναμνήσεις του δεν θα χαθούν ποτέ…
Agiofarago (2009)
Σαν τον λαβύρινθο αντικρίσεις μην τον εφοβηθείς
πάρε μια ανάσα μπρος στα δυο κοχύλια και προχώρα
τον εαυτό σου ως θα βρεις εν μέσω πλίνθινων ογκόλιθων
άσε τους φιόγκους ενός έρωτα τον δρόμο να σου πέψουν
Θα αισθανθείς ίσως μονάχος σου σε αχανή πελάγη
σάμπως διασχίζεις θάλασσες κρατώντας το κατάρτι
ίσως θα βλέπεις αστερίες στους βυθούς να σου χαμογελάνε
δελφίνια που ήσαν πρίγκηπες να παίζουνε στο κύμα
Μην τα αφήσεις όλα τούτα τον λόγο να πλανέψουν
κράτα σφιχτά τη θύμηση των τόσο αγαπημένων
του όνου την ουρά κρατάς πια στα δυο σου χέρια
για ξάνοιξε που ο λαβύρινθος ξεπρόβαλε το τέλος
Eretria (2012)
Ένα κομμάτι ψωμί θα αφήσω
σε όλους εκείνους που έρχονται πίσω
μέσα στις φλ Continue reading “Γρεκος”
Πέφτω. Όχι από μόνος μου. Μας σπρώχνουν. Δεν μας ρωτούν αν ξέρουμε κολύμπι. Μας λένε πως δεν φταινε εκείνοι. Αυτοί εκτελούν απλά τις οδ Continue reading “Unreal”
Siryo Náve 