Τα πρόσωπα που ήξερα πλέον δεν υπάρχουν
Εκείνοι που μεγάλωσα ζουν- αν ζουν- πια μακριά.
Περπατώ προς το σπίτι κρατώντας τη βαλίτσα
την ίδια που γέμισα ρούχα την πρώτη φορά.

Περπατώ και αντικρίζω παιδιά να γελάνε,
μητέρες περήφανες για τις σκανταλιές των μικρών τους.
Προσπαθώ να καταλάβω ποια γλώσσα μιλάνε, μα δεν τα καταφέρνω.

Τι πειράζει? Η ομορφιά ειν’ αυτή που θα μείνει για πάντα…