Πάνε πολλά χρόνια από την τελευταία φορά. Πρέπει να ‘ταν πέντε χρονών, ακουμπισμένος στους ώμους του πατέρα του, χάζευε από ψηλά τη θέα της θάλασσας. Το μονοπάτι δεν υπήρχε τότε, μόνο κάτι βοσκοί είχαν βαλθεί να ανακαλύψουν τι βρίσκεται πίσω από το φαράγγι. Το φαράγγι του Άγιου…

Σιγοψιθύριζες και άκουγες τη φωνή σου να διαχέεται, να αντιλαλεί στο κάποτε υποθαλάσσιο περιβάλλον. Θυμάται τα αστέρια, δεν είχε ξαναδεί ποτέ του τόσο γεμάτο ουρανό με φωσφορίζοντα ¨λαμπάκια¨, όπως τα αποκαλούσε τότε. Και δίπλα, ο θείος του, να του διηγείται ιστορίες για θεούς και τιτανομαχίες.

Πάνε πολλά χρόνια… Τώρα φτάνει μόνος του να δει τη θάλασσα που ξεπροβάλλει στο βάθος… Το μονοπάτι, στρωμμένο πλέον, τον βοήθα να τη φτάσει. Ο ήλιος έχει σχεδόν πέσει, ακουμπάει το παγκάκι με τη γερασμένη ελιά, βλέπει το ξωκκλήσι στο αριστερό του χέρι, τον ξύλινο σταυρό, τα γράμματα στους τοίχους. Αισθάνεται την άμμο στα πόδια του. Ακούει φωνές, ακούει τον ξαδέρφό του να τον καλεί να παίξουνε στη θάλασσα, βλέπει ανθρώπους, τον θείο και τον πατέρα του να παίζουνε πρέφα, του έρχονται μυρωδιές, οσμίζεται το φαγητό που ετοιμάζει η μάνα του, κοιτάζει ψηλά τα αστέρια, τα αστέρια και οι αναμνήσεις του δεν θα χαθούν ποτέ…

Agiofarago (2009)