Κι εγώ;
Εγώ δεν έχω τίποτε να ανταποδώσω
κάτι που να ‘ναι χρήσιμο ή καταπραϋντικό.

Τούτη η σχέση σύντομα ντροπή μού φέρνει
με κάνει να πονώ
μα εν τέλει ξεγλιστρώ απ’ τις σκιές των φύλλων.

Αφήνοντας την άκοσμη παγωνιά των γύρω δρόμων
παίρνω από εκείνο αμέριστη χαρά
μες στην ψυχή μου ρέει άφοβα μια ζεστασιά

μέχρις εκείνο χρονικά ν’ αντέξει…”