Αφρατί Πεδιάδoς, Αύγουστος. Το σπίτι παλαιό, δεκαετίας ’60, ανήκει στον αγαπημένο μου άνθρωπο, ετών ενενήντα και ενός. Ο ήλιος κοντεύει στη δύση του κι εγώ καθισμένος στον καναπέ του μπαλκονιού πετώ από πάνω μου πνευματικά βάρη, στόχους και προγράμματα. Επικρατεί μια αίσθηση βαθειάς ηρεμίας, μα αναγκάζομαι κατόπιν τριών ημερών να εγκαταλείψω τη γιαγιά και το γεμάτο παιδικές αναμνήσεις χωριό. «Δεν βάζω “μου», σκέφτομαι. «Δεν είναι δα και δικό μου.»

Κάπου εκεί η γιαγιά εξέρχεται της κουζίνας, με τη μισή έννοια της στο φαγητό και τη μισή σε εμένα. «Ελα μέσα, μην κρυώσεις!». Έχει δροσιά, αν όχι κρύο, σύννεφα καλύπτουν μέρος των ορεινών απέναντι όγκων. Ήχοι φυσικοί μονοπωλούν το ενδιαφέρον μου και συγχρονίζονται φαίνεται στα αυτιά μου σε μια γλυκιά και σπάνια, για τους αστούς, αρμονία.

Λίγο αργότερα και το φαγητό είναι σχεδόν έτοιμο. Αγνοώντας τις παρακλήσεις μου να τη βοηθήσω, σκουπίζει το χιλιοχρησιμοποιημένο μαχαίρι στην ποδιά της και μου υποδεικνύει την καρέκλα που πρέπει να κάτσω. Η γιαγιά που περνά μονίμως καθιστή τους χειμώνες στα “ασφαλή” σπίτια των παιδιών της έχει δώσει τη θέση της σε μια ολοζώντανη, γεμάτη αυτοπεποίθηση και σφυγμό παρουσία. Γελούν τα μουστάκια μου, χαμογελά η καρδιά μου σαν την παρατηρώ να διασχίζει τον εσωτερικό κήπο για το μποστάνι της. Οι εικόνες μου ως παιδί ξεπροβάλλουν στη μνήμη μου, μα τις βάζω στη γωνιά, θέλοντας να εστιάσω στις τωρινές, που ίσως να είναι και οι τελευταίες.

Κατόπιν του φαγητού, κάνω μια βόλτα στον μικρό οικισμό. Οι άνθρωποι είναι πέρα για πέρα φιλικοί και διατεθειμένοι να με κεράσουν, να φωτογραφηθούν, να μοιραστούν τις εμπειρίες τους μαζί μου. Κρατούν ως φαίνεται ιστορίες από όταν ήμουν μικρός, κομμάτια του εαυτού μου, τα οποία δεν γνώριζα ή δεν θυμόμουν. Μου σφίγγουν το χέρι και με ασπάζονται καθώς με αναγνωρίζουν. «Ίδιος ο πατέρας σου! Κάτσε να σε κεράσουμε κάτι!» – «Αχ βρε θεία, να ‘τρωγα λουκούμια και να ‘πινα τη ρακή…»

Οι τίτλοι τέλους στην ταινία “Ημερολόγια μοτοσυκλέτας” προβάλλουν λίγα ενσταντέ από τους ανθρώπους που συνάντησαν οι δύο ταξιδιώτες στον δρόμο τους. Από όταν την πρωτοείδα γοητεύτηκα από τον αυθεντικό τρόπο αποτύπωσης των πορτρέτων τους. Παρόμοιες εκφράσεις, με μάτια που καθώς τα κοιτάζω μου αραδιάζουν ολάκερες προτάσεις, καταφέρνω χωρίς κόπο να αποτυπώσω με τούτους τους συγγενείς που ποτέ μου δεν καλογνώρισα.