Είναι τόσες οι φωνές που δεν ξέρω ποια πρέπει ν’ ακούσω

φωνές εσωτερικές που με απροσανατολίζουν,

μα όλες συμφωνούν με τον χρόνο που μένει.

Τι ωραία θα ήταν να ’χαμε δυο και τρεις ζωές!

Τόσο λίγος καιρός τα παθήματα να μας γίνουν μαθήματα…

***

Γυρνάς και σκέφτεσαι το χθες,

πηγαίνεις πίσω ως όταν ήσουν παιδί

εικόνες πολλές, μα καταλήγεις στο τώρα τόσο γρήγορα που αναρωτιέσαι

ήταν πράγματι λίγα ή μήπως ασήμαντα όλα εκείνα που έζησες;

***

Ίσως πρέπει να τα διηγείσαι στους γύρω σου

μόνο έτσι θα μείνουν στις μνήμες σας,

μόνο έτσι θα αυξήσεις τον χρόνο όταν θα αναπολείς.

***

Κι αν εκείνοι ξεχάσουν;

Πιάσε το μολύβι και τράβα μια γραμμή.

***

Πάμε…